تاریخچه ضرب سکه در ایران
تاریخچه‌ای بسیار قدیمی دارد و به دورانهای مختلفی بازمی‌گردد. اصلی‌ترین دلیل ضرب سکه در ایران ارتباط آن با تجارت و روابط با کشورهای دیگر بوده است.
باستان‌شناسان ایرانی معتقدند که سکه دوران هخامنشیان (حدود ۵۵۰ تا ۳۳۰ پیش از میلاد) نخستین سکه‌های استاندارد در ایران بودند. این سکه‌ها از فلزات گوناگونی مانند طلا و نقره ساخته میشدند و صورت‌های مختلفی مثل تصویر شاه یا آتش‌پرستی را روی خود نمایش می‌دادند.
دوران کوروش اعظم (حدود ۵۵۰ تا ۵۳۰ پیش از میلاد) نقاشی‌های صورت شاه و لوگوی کوروش را روی سکه‌ها بکار بردند. اما سکه‌های ایرانی به طور معمول بعد از ساخته شدن در کنار تصاویر صورت شاه، تصویرهای دیگری مثل بانوی خانواده شاه و یا رویدادهای تاریخی را هم نمایش می‌دادند.
در دوره ساسانیان (۲۲۴ تا ۶۵۱ میلادی) نیز ضرب سکه فعالیت خود را به صورت وسیع‌تری ادامه داد. در این دوران سکه‌ها به صورت استاندارد و با وزن و اندازه‌ای مشخص ساخته میشدند و تصاویری از پادشاهان بر روی آن‌ها قرار می‌گرفت.
بعد از آن در دوره‌های مختلف تاریخی که ایران زیر سلطه دیگران بود، ضرب سکه در ایران بطور مستقل صورت نمی‌گرفت و الگوی سکه‌های آن بر اساس سلطهمردان و حکومت‌هایی که در آن زمان در ایران حاکم بودند، تغییر می‌کرد.
با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در سال ۱۳۵۸ (۱۹۷۹ میلادی)، هیچ سکهٔ نو و تولید داخلی در گفتار عملی ربطی به تمدن ایران ندارد، این نام رسماً ممنوّع شده بوده و لکه های “سکه “متوسطه به نحو حلقه ااولیه سلم تحت علم موسیقی حفر میشدند گذاشت نتنها ظاهراً بلکه در طبع هم دیده خواهد شد انواع نقاشی های مختلفی روی سکه‌ها ظاهر شده است.
ضرب سکه در ایران همچنین به عنوان یک هنر نیز شناخته می‌شود. هنرمندان جهت طراحی سکه، معماری، عکاسی و هنرهای دیگر به‌کار می‌برند. سکه‌های دوره‌های گذشته امروزه ارزش زیادی دارند و بازیافت شده و در موزه‌ها و نقاط تاریخی به نمایش گذاشته می‌شوند.