اگر بپذیریم که گرایش به بازی و ازجمله بازی های نمایشی DARAMATIC PLAY در انسان یک امر غریزی است، می توانیم شیوه ی تئاتر درمانی را پاسخی بدانیم به این نیاز غریزی انسان. ایفای نقش های نمایشی روندی است که به طور خودکار در هر انسانی جریان دارد چنانکه هر کدام از ما در طول زنگی خود نقشهای متفاوتی را بازی میکنیم. گاهی در نقش کودک و گاهی در نقش یک خریدار و یا فروشند زمانی در نقش پدر و یا مادر و یا محصل و دانشجو ...... اصول این شیوه، ناخودآگاه در طی فرآیند بازی ها و بازی ها ی نمایشی از دوران کودکی از درون متبلور می شوند و تا وقتی که از بیرون آموزه های ساختار شکنانه و جدیدی که از طریق آگاهی یافتن به احساسات و مدیرت صحیح آن پذیرفته نشده اند، به حیات خود ادامه می دهند.